De kunst van het leven

Wat blijft er van je over?
Als je ego geknakt is.
Als het dierbare leven, door je vingers is geglipt.
Weg, verloren.
De weg kwijt.
Geen grond onder je voeten.
Geen grip.

Durf je dan te kijken naar jezelf?
Hoe kwetsbaar naakt je dan bent.
Durf je te voelen hoe moe je bent?
De zware deken van verdriet?
Durf je te zien hoeveel pijn het je doet?
Toe te geven waar je spijt van hebt?
Durf je met dit alles te zijn?

Je ego gaat je niet helpen.
In betere tijden, wordt hij weer je vriend.
Je hart is nog te broos.
Je verstand is nog te boos.
Een pantser is stevig en houd je overeind.
Maar voel je dan nog de warmte om je heen?
En voel je dan nog welke kracht er in je zit? Van binnenuit?
Een hoge muur is veilig en beschut.
Maar zie je dan nog de uitgestoken hand van die vriend?

Zijn met wat er is.
Schreeuw, huil, dans, lach en gil het uit.
Adem diep en rustig.
Adem in… adem uit.
Zoek de stilte.
In het midden van de chaos om je heen.
Zoek het vertrouwen in je diepste binnen.
Zie dat alles z’n tijd heeft.
Voel je verlangen naar troost.
Gun jezelf die tijd en troost.

Zijn met wat er is.
Zonder opsmuk, filters, hippe hashtags en zoveel likes.
Laat je hart helen.
Door de wind, de bloemen, de vogels, de muziek, de liefde, de kunst.

De kunst van het leven.
Is niet dat je niet mag vallen of vies mag worden.
Maar dat je durft te blijven liggen
en weer op te staan met vertrouwen.

Jezelf op je puurst.
Dat is niet in je glorieuze hoogtijdagen.
Dat is als je vast zit in de modder.
Omarm jouw modder,
dan kan je gaan groeien.
Tot een prachtige bloem.
Vertrouw daar maar op.
Een stevige bloem,
heeft tijd nodig.
Vertrouw daar maar op.

Tineke Klaassen