‘We kunnen problemen niet oplossen door op dezelfde manier te denken als toen we ze creëerden.’

-Albert Einstein-

Om tot een oplossing te komen kan het heel verhelderend zijn om het vanuit een ander perspectief, vanuit een nieuw inzicht te gaan kijken. Op vakantie kan ik heerlijk uit- en inzoomen op lastige kwesties. Door uit te zoomen: het van een grotere afstand te bekijken. Of juist door heerlijk te vertragen, heel goed te gaan voelen, in te zoomen, wat er is. Wat er is, zonder de ruis van de alledaagse beslommeringen. Door te vertragen kan ik een diepere laag onderzoeken, het liefste (dat probeer ik dan) zonder oordeel: wat daar ‘onder’ of ‘achter’ zit. 

Een ander perspectief kan voor mij ook betekenen, het juist ‘los of losser’ te laten… het antwoord juist even met rust laten en dan komt het heldere inzicht soms ineens ‘als vanzelf’… echt. Zoals Lao-Tse  schrijft: ‘Als je troebel water met rust laat wordt het vanzelf helder’. Ik merk elke keer weer op vakantie dat een andere omgeving mij bovenstaande prikkelt. Ik stel mezelf de vragen… en laat de vragen er vervolgens gewoon ‘zijn’. Het durven niet te weten. In het begin soms onwennig. Mijn ‘sterke wil’ is het er soms echt niet mee eens. Maar ik besluit dit ‘willetje’ dan even in een tentje verderop te zetten. Als ik dit dan doe, komt al gauw mijn vertrouwen weer naar boven. Door me over te geven aan het ‘niet weten’, komt dan ineens het antwoord. Meestal als ik het niet verwacht. Dit kan tijdens een afwasje op de camping zijn. Dit kan door de wonderschone heide zijn die oogstrelend in bloei staat… of een groene heikikker die geduldig wacht aan de kant van het ven en zich niet gek laat maken door alles wat er om hem heen gebeurd.

Deze keer op vakantie heb ik letterlijk gewisseld van perspectief, want ik liep het ‘Boomkroonpad’ van Staatsbosbeheer: de beukenboom die beneden zo hoog, groot, sterk, serieus en onoverwinnelijk leek, zag er van boven juist kwetsbaar, sierlijk, fris groen en speels uit. Het was ineens anders. En toch echt diezelfde beukenboom. Het opende weer mijn ogen. Dat ik soms te veel op eenzelfde manier een probleem bekijk. Of niet lang genoeg kijk… en dan mijn conclusie al gauw klaar heb. Of… dat ik juist zó mee ga in het perspectief van die ander, dat ik mijn eigen kijk erop te veel aan de kant schuif. De kunst is denk ik om naar de beweegreden van de ander te luisteren, maar je eigen blik erop ook nog kan zien en bespreekbaar kan maken.

Geduldig wachten, zoals die groene heikikker. Ik ga het vaker doen. Wisselen van perspectief. Een andere hoek nemen. Mezelf de vragen stellen en vervolgens gewoon wel zien. Vertrouwen op het leven en de kansen en inzichten koesteren die daarna als vanzelf komen.

Bij de evaluatie van de Ju-Ki trainingen hoor ik geregeld terug: ‘Ik ervaarde een andere invalshoek door de fysieke oefeningen te doen. Hetzelfde waar ik mee worstelde, kon ik nu van een andere kant bekijken en ervaren. Dat maakt dat ik nieuwe inzichten kreeg en het nu bewust anders kan en durf te doen.’